Rozdział I

Witajcie herosi!

jesteśmy dwiema heroskami, które postanowiły odciąć się od monotonni i stworzyć coś nowego.

Świeża krew 

Pod ostrzał poszli Hazel i Luke.

Historia rozgrywa się po Ostatnim Olimpijczyku, ale przed Zagubionym Herosem.

Hazel nadal mieszka w Obozie Jupiter.

A więc... poleje się świeża krew!

Miłej lektury!

________________________

Nie miała pojęcia, gdzie jest Nico, więc nieco się zaniepokoiła. Czy poradzi sobie sama w tym miejscu? I czy głos, który słyszała, mógł pochodzić z Hadesu? Myśli mknęły jej w głowie niczym Arion po wodzie. Co mam robić? – pomyślała, zagryzając wargę.

– Chodź... proszę – usłyszała gdzieś po swojej lewej. Rozejrzała się uważnie, ale jedyne, co zobaczyła to paru umarłych, nie zwracających na nic uwagi.

– Świetnie – mruknęła do siebie, kiedy jeden ze strażników dziwnie się na nią spojrzał. – Teraz nawet szkielety uważają mnie za wariatkę.

Z tego wszystkiego tak się zdenerwowała, że nawet nie zauważyła sztabki złota leżącej jej pod stopami. Potknęłaby się, gdyby nie czyjeś ramiona, chwytające ją w pasie... Zdumiona spojrzała na postać, która uratowała ją przed upadkiem... To był chłopak. Bardzo przystojny blondyn z blizną na policzku... Duch – przemknęło jej przez głowę. Ale... to niemożliwe... on nie może być materialny. Jakby mnie złapał?

– Nie chciałaś przyjść do mnie, a więc ja przyszedłem do ciebie – powiedział cicho tym swoim bajkowym głosem. – Jestem Luke. – Puścił i postawił ją na ziemi.

– Dzięki – zarumieniła się dziewczyna.

– Nie ma za co, taka rola dżentelmena – uśmiechnął się jej wybawiciel, przeczesując ręką włosy.

– Uch, dzięki i tak. Jestem Hazel – przedstawiła się cicho i nagle zapomniała, o co tak bardzo chciała go zapytać w pierwszej kolejności, więc zadała pytanie numer dwa. – Dlaczego mnie wołałeś?

– Wiem, kim jesteś. – Uśmiechnął się nieziemsko, a jego blizna ślicznie się wygięła. – Gdybym nie wiedział, to bym cię nie szukał.

– No ale dlaczego jednak szukałeś? – dopytywała Hazel, postanawiając, że nie da się zbyć.

– Bo bardzo mnie zaciekawiłaś – przyznał, wzruszając ramionami. – Chciałbym wiedzieć, dlaczego tak o sobie po prostu chodzisz po krainie śmierci, rozkładu i dżdżownic.

Hazel bardzo mu nie ufała. Owszem, był przystojny, ślicznie się uśmiechał i bardzo spodobało jej się, kiedy przeczesywał dłonią włosy, ale nie chciała mu zaufać. Trochę się bała.

– Powiedzmy, że jestem tu na specjalnych warunkach – wyznała po kilku minutach. Zacisnęła usta. – A ty co tu robisz?

– Ja tu jestem, bo nie mogę stąd wyjść. – Znów przeczesał włosy, ale już bez uśmiechu.

O, to wiele wyjaśnia, pomyślała Hazel, uśmiechając się mściwie w duchu. Nie wierzę ci i tak, pewnie masz całkiem inny powód. Jeszcze zostanę zamordowana przez trupa, bogowie.

Co z tego, że naprawdę bosko się uśmiecha? To tylko... Potęguje podejrzliwość.

– Um. Rozumiem – stwierdziła.

– Nie chcesz wiedzieć, jak się tu dostałem? - zdziwił się.

– A powinnam chcieć?

Luke wzruszył ramionami.

– Zwykle inni są ciekawi.

Nie spytała, jacy "inni".

– Gilotyna? Tortury? Zostałeś zasztyletowany i zszyty z powrotem? Ścięli ci głowę, tuż po tym, jak uznali, że jesteś zdrajcą? – podsunęła. Coś przemknęło przez jego twarz, jakiś cień bólu, jeśli w ogóle było to możliwe. W końcu to duch, oni zwykle są jak cienie.

– Było trochę... bardziej krwawo. Można powiedzieć, że zginąłem w bitwie.

Zapadła niezręczna cisza, przerywana tylko jękami z Pola Kar.

– A więc... Jesteś półboginią? – spytał, znowu przeczesując włosy dłonią. Zdumiała się. Większość zmarłych pozostaje nieświadoma istnienia herosów. Nie była pewna, czy ma wyjawić mu prawdę, ale coś w tonie jego głosu, jakiś smutek i jeszcze jedna rzecz, której nie rozpoznała, sprawiły, że zaryzykowała. – Jestem córką Plutona.

Zmarszczył uroczo brwi.

– Znaczy Hadesa?

– Nie. Plutona. - Jej brwi podjechały do góry.

– Musi ci chodzić o Hadesa - upierał się Luke.

– Chyba mam jeszcze pojęcie, jak nazywa się mój własny ojciec.

– Dobra – uniósł ręce w obronnym geście. – Moim ojcem jest... – urwał zmieszany. – Był Hermes. No, wiesz, ten od skrzydlatych butów, kaduceusza i złodziei.

Zamurowało ją.

–Mówisz o M...

Urwała, widząc jego sugestywną minę.

– Dobra. Czyli syn Herm...esa? Jak sobie chcesz.

Czyżby sobie z niej drwił? A jednak wcale tego nie odczuwała. Dziwne. Zwykle wiedziała, kiedy ktoś nabijał ją w butelkę.

– Czyli syn Hermesa, któremu ucięto głowę za zdradę...

Luke wybuchnął śmiechem.

Hazel nie spodobało się to, gdyż dość mocno wyprowadziło ją to z równowagi. W końcu duch śmiejący się w Podziemiu...? Dobra, przyznajmy, przystojny duch? Na dodatek przez niego jej kąciki ust powędrowały do góry. Niepokojący duch.

– Nie, to na pewno nie było tak. Jeszcze mam głowę, widzisz? – Wyszczerzył białe zęby w uśmiechu

– Chyba tak – przyznała. Bardzo ładną głowę.

Już miała powiedzieć coś głupiego, ale powstrzymał ją krzyk jej brata, Nico.

– Hazel! – Pędził w ich stronę.

Hazel spojrzała na Luke'a, by wyjaśnić, kim jest osobnik mknący z niespotykaną szybkością, ale chłopak zniknął. Dosłownie rozpłynął się w powietrzu lub teleportował. Ta. Gdyby było to takie łatwe w przypadku ducha...

– Jesteś – stwierdził z zadowoleniem jej brat.

– Tak.

Ostatni raz spojrzała skonsternowana w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą był ten dziwny chłopak, po czym wzruszyła ramionami i ruszyła za Nico, zastanawiając się nad tym, co właśnie się wydarzyło.

________________________

"Kyoyama, ten leń patentowany zwlekała z napisaniem mi czegoś od listopada XD Tak więc większość tego wszystkiego napisałam ja.

Ale za to ona się poprawi, PRAWDA???!?! Inaczej może zacząć bać się Słońca i wszystkich asortymentów z tym związanych. W tym kremu z filtrem

~Herondale"

Moja, kyoyamowa odpowiedź: Ok, ok, zawaliłam, ale się poprawię! (Tak, dlatego dziś jest tak krótko).

W sumie, to zawsze zawalam.

Skrzynka dietetycznej coli dla tego, co powie mi, od kiedy do kiedy pisałam ja ^^.

Indżoj i do napisania! I drżyjcie, marni śmiertelnicy, bo ja się biorę do pisania, a ja lubię pisać o motylich pocałunkach i krwi!

Pozdrawiam,

Kyoyama

(i Herondale, która zwaliła na mnie publikację posta, znalezienie szablonu, zrobienie bloga i wszystkie tego typu sprawy, a teraz mówi, że się lenię)
PS: Prologu nie ma, bo i tak nikt tego nie komentuje, heh (tak, to był mój pomysł i nie, nie motywowałam się lenistwem).